Εκ βαθέων λόγια των ηθοποιών και των συντελεστών της παράστασης:
… όπως, άλλωστε, συμβαίνει στο θέατρο, πόσο μάλλον σε ένα έργο «εποχής», συχνότατα η πλοκή, οι προετοιμασίες, η συνεργασία κινητοποιούν το φανταστικό και το φαντασιακό, τη γοητεία και τη σαγήνη του πνεύματος και της ψυχής· «κάτι» ήξεραν στην αρχαιότητα, όπου χαρακτήριζαν τις παραστάσεις «διδασκαλίες» – διατύπωση, η οποία ταιριάζει απολύτως στη δική μας περίπτωση, μαθητών, καθηγητών και αποφοίτων, κατά την οποία όλοι μας ουσιαστικά διδαχθήκαμε.
Ο κ. Μόντσλεϊ αποτελεί το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, μαζί με το Λόιντ, της πλέον συντηρητικής, άκαμπτης και εξ-υπηρετικής του κατεστημένου εκπαίδευσης της βικτωριανής εποχής – και όχι μόνο… Η από καθέδρας αδιαμφισβήτητη αυθεντία του, όπως ο ίδιος βαθιά και αμετακίνητα πιστεύει, δεν του επιτρέπει την παραμικρή υποχώρηση από τις παλαιωμένες ιδέες του, ήδη ξεπερασμένες –μέχρι ένα βαθμό– ακόμη και εκείνη την εποχή. Το ίδιο παρατηρείται και για τον κ. Άντερσον, αν και σε μικρότερο και λιγότερο έντονο βαθμό, αλλά σαφώς κινούμενο στο ίδιο ιδεολογικό, συντηρητικό, πλαίσιο. Η επιλογή του έργου είναι από πολλές απόψεις εύστοχη· για πολλούς· για όλους. Η συνεργασία και η συμπόρευση των συντελεστών σε πολλά επίπεδα δημιουργική. Για την ευκαιρία, ευχαριστούμε. Για την εμπειρία αισθανόμαστε τυχεροί. Για το αποτέλεσμα αισιόδοξοι! Περιμένουμε, όπως και εσείς, να φανεί στο… χειροκρότημα! Καλή διασκέδαση! κ. Μόντσλεϊ / κ. Άντερσον για την υπογραφή, Γ. Τζαγάκης φιλόλογος Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014. Γλιστρώ αθόρυβα σε ένα από τα καθίσματα του θεάτρου του Λεοντείου για να μιλήσω με τους σκηνοθέτες του θεατρικού που θα ανέβει περίπου ένα χρόνο μετά στο σχολείο μας, και καταλήγω να παρακολουθώ τις οντισιόν των μαθητών που έχουν δηλώσει συμμετοχή. Η κυρία Κουή και ο κύριος Ζούρας βοηθούν τα παιδιά να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους και κρατούν σημειώσεις. Κι έπειτα… Έπειτα οι μαθητές φεύγουν και μένω εγώ με τους σκηνοθέτες. «Θα ανέβεις κι εσύ να σε δούμε;» Ανέβηκα. Και πήρα το ρόλο της Μις Μποτ! Ενθουσιασμός και ταυτόχρονα συγκίνηση (για την επιστροφή σε έναν τόσο αγαπημένο χώρο, όπως αυτός του σχολείου μου). Κι αργότερα αμηχανία, στην πρώτη γνωριμία με τον υπόλοιπο θίασο, στην πρώτη ανάγνωση του έργου. Και όλα αυτά έγιναν αγάπη: αγάπη για το «Blue Stockings», για το ρόλο μου, για τους «συναδέλφους»· και θαυμασμός για τους ακούραστους και εμπνευσμένους σκηνοθέτες μας και την εξαιρετική δουλειά τους. Μαθητές, καθηγητές και απόφοιτοι γίναμε μια οικογένεια κάτω από τη στέγη του Λεοντείου. Και τώρα μου ζήτησαν να περιγράψω με λίγα λόγια την εμπειρία μου από τη συμμετοχή μου στο θεατρικό… Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο! Ας περιοριστώ στο εξής: Ακόμα μια φορά, το Λεόντειο Λύκειο αφήνει τη σφραγίδα του σε μία από τις σημαντικότερες εμπειρίες της ζωής μου που σίγουρα θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μου!
Μαρίνα Καλεώδη (Δεσποινίς Μποτ & κυρία Λίντλεϊ) Με μεγάλη μου χαρά δέχτηκα να συμμετέχω στην πολύ όμορφη αυτή παραγωγή και να γράψω τη μουσική για ένα τόσο υπέροχο έργο όπως το “Blue Stockings”. Η αγάπη των παιδιών και των καθηγητών τους για το θέατρο υπήρξε η βασική πηγή έμπνευσης και οι πολιτιστικές αναφορές το δευτερεύον ερέθισμα, καθώς η ουσία του έργου έγκειται σε αυτή καθαυτή την ανάγκη, των όσων νιώθουν νέοι, να προσεγγίσουν το ιδεώδες.
Μιχάλης Ανδριτσόπουλος (Συνθέτης) Πολλές ώρες, ατελείωτες πρόβες, κούραση και υπομονή, με σκοπό την παρουσίαση του έργου μας: Του "Blue Stockings", για πρώτη φορά στην Ελλάδα! Με τη βοήθεια και την επιμονή της κυρίας Κουή και του κυρίου Ζούρα καταφέραμε να φτάσουμε ως εδώ και τους ευχαριστούμε για την ευκαιρία που μας έδωσαν. Θα μου μείνουν αξέχαστες οι πρόβες, τα γέλια, οι γκάφες, όλα! Ευχαριστώ γι' αυτήν την αξέχαστη εμπειρία!
Εύα Κανατάκη, (Μαίηβ & κυρία στην τσαγερί) Έτσι ξαφνικά, μια οικογένεια που είχα ξεχάσει ότι υπάρχει εκεί για μένα άνοιξε την αγκαλιά της ξανά και με υποδέχτηκε στο να κάνω αυτό που αγαπώ περισσότερο! Η οικογένεια του σχολείου μου, μού έδωσε για άλλη μια φορά την ευκαιρία να εξελιχθώ πνευματικά και να περάσω τα πιο όμορφα χειμωνιάτικα σαββατοκύριακα με τις πρόβες του ΒLUE STOCKINGS. Ελπίζω το αποτέλεσμα να δικαιώσει την αγάπη όλων μας για αυτό που δημιουργήσαμε! ΛΛΝΣ σ' ευχαριστώ...!
Θάνος Κωστάκης (Μπίλυ) Blue stockings …μια έντονη, γεμάτη συναισθήματα εμπειρία. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος της Τες είναι ένας ρόλος γεμάτος ένταση. Είναι μαχητική, αποφασισμένη να πετύχει τους στόχους της. Καταφέρνει επάξια να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες που παρουσιάζονται στην ενδιαφέρουσα και μπερδεμένη ζωή της. Η μάχη ανάμεσα στον έρωτα και τη γνώση είναι άνιση. Η ισορροπία έρχεται με τον εγωισμό και το πείσμα της Τες!!...
Σαν πρώτη εμπειρία θα έλεγα πως σίγουρα θα μείνει βαθιά χαραγμένη σ' ένα μικρό κουτάκι της καρδιάς μου. Οι αγωνίες, οι στενοχώριες και το άγχος για το αποτέλεσμα των καταβαλλόμενων προσπαθειών στις πρόβες, χάνονται με το πέρασμα του χρόνου, αντιλαμβανόμενοι πως η «σκληρή δουλειά αμείβεται». Καθοριστική και προσιτή ήταν η σχέση μεταξύ μαθητών και καθηγητών(ηθοποιών) Προσδοκώ τα καλύτερα… Αγγελική Βάγια (Τες Μόφατ) Αν νομίζετε πως ο ρόλος του κυρίου Πεκ που υποδύομαι είναι μικρός κι εύκολος μάλλον κάνετε λάθος! Μπορεί αντικειμενικά να μην είναι μεγάλος σε έκταση, είναι όμως ιδιαίτερα απαιτητικός και επίπονος ...φωνητικά, όπως θα διαπιστώσετε. Γιατί το να μιλάς με μια ανδρική και μια γυναικεία φωνή εναλλάξ, είναι μεν αστείο αλλά και αρκετά δύσκολο! Με τη σωστή όμως καθοδήγηση των σκηνοθετών και τη συμπαράσταση των υπολοίπων φίλων του θιάσου πιστεύω πως κατόρθωσα να δώσω έναν συμπαθητικό και μάλλον αστείο κύριο Πεκ. Ελπίζω να σας κάνει να γελάσετε, όπως κι εμείς γελούσαμε στις πρόβες! Για το σερβιτόρο ...ουδέν σχόλιο!
Θοδωρής Ζούρας (Κύριος Πεκ & Σερβιτόρος) Μίνυ: Όπως και το όνομα, ο ρόλος είναι μικρός! Ωστόσο είναι ξεχωριστός! Θα μου πείτε τι ξεχωριστό μπορεί να έχει μια ...οικιακή βοηθός; Είμαι αυτή που δίνει τη λύση... αλλά δε θα σας πω περισσότερα για το έργο, παρά μόνο ότι είμαι πονηρή και χαριτωμένη. Στις πρόβες κουραστήκαμε πολύ! Τα Σαββατοκύριακά μας τα περάσαμε μέσα σε ένα θέατρο (καμιά φορά και σε δυο, όταν κάναμε πρόβες στο θέατρο του δημοτικού μας). Μάλιστα θα πρότεινα τη χρονιά που μας πέρασε να τη βαφτίσουμε: Χρονιά της πρόβας!!!! Για να πούμε όμως την αλήθεια μέσα σ' όλα αυτά και γενέθλια γιορτάσαμε και κάλαντα είπαμε και βασιλόπιτα κόψαμε. Αναμνήσεις μοναδικές που ποτέ δεν θα ξεχάσουμε παρόλη την κούραση. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό! Εύχομαι να το απολαύσετε!
Μαρία Ζούρα (Μίνυ) |
Όταν παίζω θέατρο ...ακούω από παντού τη φράση του αξέχαστου θεατράνθρωπου Καρόλου Κουν "ΚΑΝΟΥΜΕ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΟΥΤΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ".
Αυτή την ευκαιρία μου προσφέρει πρώτα απ' όλα ο χώρος που εργάζομαι. Το γενναιόδωρο και μεγαλόψυχο Λεόντειο Λύκειο Νέας Σμύρνης. Θεέ μου να ήταν έτσι όλοι οι χώροι εργασίας! Δεν θα υπήρχε κρίση σε κανένα ανθρώπινο επίπεδο!! Έπειτα η επιλογή της Βίκυς Κουή και του Παντελή Ζούρα να μου εμπιστευτούν αυτόν τον ρόλο, εκπαιδεύοντας τις ευαισθησίες μου, κάνοντάς με -επιτέλους- πιο σκληρή κι επίμονη στις αποφάσεις ζωής, όπως η κυρία Γουέλς. Και ο ψυχικός πλούτος ολοκληρώνεται παίζοντας δίπλα στους μαθητές μου απόφοιτους και μη. Τι ομορφιά στις εκφράσεις των προσώπων τους! Τι συγκίνηση να βλέπεις το προχώρημά τους πάνω στη σκηνή. Και κάθε άγγιγμα ή βλέμμα μεταξύ μας να μεταμορφώνεται σε σχέση ζωής. Αυτή τη σχέση ζωής κληρονομήσαμε από το Blue Stockings της Βίκυς και του Παντελή μας! Απλά, ταπεινά, αλλά Πάμπλουτα... ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠ' ΤΗΝ ΨΥΧΗ ως ΤΗΝ ΨΥΧΗ! Μαγδαληνή Δημοπούλου (Κυρία Γουέλς) Η συμμετοχή μου στο Blue Stockings εκπληρώνει έναν καλλιτεχνικό στόχο πολλών ετών που αφορά στην ενσάρκωση ενός χαρακτήρα, που ανήκει στην κατηγορία των "κακών". Ο Λόυντ αποτυπώνει επί σκηνής κάθε έκφραση κοινωνικού ρατσισμού, που αν και η παρατήρησή της προκαλεί σε πρώτο στάδιο την ενστικτώδη απέχθεια, επιφέρει δεύτερες σκέψεις ταύτισης με τον χαρακτήρα,γεγονός που μπορεί να αποτελέσει ερέθισμα ενδοσκόπησης για τον κάθε θεατή. Ο Λόυντ, μέσα από τη θεατρική προσέγγιση της κας Swale, λειτουργεί ως εκείνος ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στη συντηρητική βρετανική κοινωνία του 19ου αιώνα και σε αυτήν της σύγχρονης Ευρώπης, που ακόμα κυοφορεί αντίστοιχες τάσεις. Οι πρόβες δεσμευτικές, η πρόκληση μεγάλη, η καλλιτεχνική εξέλιξη φάρος, σε μια θάλασσα συναισθηματικής φόρτισης, που απορρέει από τις προκλητικές αντιδράσεις του χαρακτήρα. Ελπίζω ο Λόυντ να γίνει ο κακός που αγαπάτε να... μισείτε!
Δημήτρης Μπάρμπας (Λόυντ) Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που ανταποκρίνονται στους ρόλους τους οι ηθοποιοί (μαθητές, απόφοιτοι, καθηγητές), σε ένα έργο αρκετά απαιτητικό και γεμάτο νοήματα. Ο καθένας τους έχει δώσει ένα κομμάτι του εαυτού του στο χαρακτήρα που υποδύεται, και με τις σκηνοθετικές οδηγίες του κύριου Ζούρα και της κυρίας Κουή, το έργο κυλάει αρμονικά, με άριστη προσέγγιση της ψυχοσύνθεσης των προσώπων. Το κοινό μεταφέρεται σε εκείνη την εποχή και αντιλαμβάνεται επακριβώς το κλίμα των καιρών!
Είναι μεγάλη η χαρά μου που, ως απόφοιτη πλέον του Λεοντείου Λυκείου, συμμετέχω σε αυτή την τόσο αξιόλογη παράσταση ως κινησιολόγος και έχω την τιμή να συνεργάζομαι με αυτά τα ταλαντούχα άτομα! Οι πρόβες είναι απολαυστικές! Αλεξάνδρα Κωστοπούλου Υπεύθυνη κίνησης (Χορογράφος) Μαζί με ταλαντούχους μαθητές, εκπαιδευτικούς, απόφοιτους και φίλους, ξεκινήσαμε τον Φεβρουάριο του 2014 ένα ταξίδι στην Ουτοπία. Ετοιμάσαμε τις λιγοστές αποσκευές μας: συνεργασία, έμπνευση, δουλειά και αγάπη για το θέατρο.
Καθώς ταξιδεύαμε, πρόβα την πρόβα, με τη συγκινητική, αδιάκοπη καθοδήγηση των σκηνοθετών μας, οι χαρακτήρες της Jessica Swale ζωντάνευαν μοναδικά στο σανίδι της οδού Σοφούλη. Ο ακάθαρτος κόσμος της πνευματικής και υλικής κρίσης έμενε πίσω μας. Δεν βλέπαμε πλέον την γκρίζα Αθήνα του 21ου αιώνα, αλλά ένα καταπράσινο τοπίο στο Κέμπριτζ του 19ου αιώνα. Κάπως έτσι, με κατάθεση ψυχής και τη μαγική αλληλεπίδραση με τόσο ξεχωριστούς ανθρώπους , μπόρεσα στα 41 μου χρόνια να υποδυθώ έναν νεαρό, αστείο φοιτητή, τον Έντουαρτς αλλά κι έναν μεσόκοπο, σκληρό καθηγητή, τον κ. Κόλινς. Ρόλοι αντίθετοι μεταξύ τους αλλά και ρόλοι-πρόκληση αφού μου δίνουν τη δυνατότητα να γίνω συμπρωταγωνιστής με παλιούς μαθητές μου ως συμφοιτητής ή ως συνάδελφος καθηγητής… Όμως τώρα που αυτό το θεατρικό ταξίδι που φτάνει στο τέλος του, θέλουμε να σας το αφηγηθούμε. Τι λέτε; Ξεκινάμε; Παναγιώτης Μαρκεσίνης (Έντουαρτντς & κύριος Κόλινς) Το σχολείο μας έχει μακρόχρονη παράδοση στις θεατρικές παραστάσεις. Είχα την τύχη να συμμετάσχω στην Άννυ και με ιδιαίτερο ενθουσιασμό συμμετέχω για άλλη μία φορά σε μια ξεχωριστή παράσταση το Blue Stockings. Εξάλλου, πιστεύω ότι το θέατρο είναι ο έρωτας που δε σε πληγώνει ποτέ... Μέσα από το Blue Stockings γνώρισα καινούργια πράγματα και καινούργιους ανθρώπους, ο καθένας από τους όποιους έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και χαρίσματα. Αγάπησα τον καθένα ξεχωριστά και χαίρομαι που είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ μαζί τους.
Ο ρόλος που υποδύομαι, η Κάρολαϊν, προέρχεται από μια αριστοκρατική οικογένεια, επομένως έχει μάθει στη ζωή της να επιβάλλει τη γνώμη της. Της αρέσει να είναι το επίκεντρο, γι' αυτό και θέλει να κάνει και να λέει πράγματα εντυπωσιακά τα οποία πιθανόν να μη γίνονται αποδεκτά τις περισσότερες φορές. Ενώ η συμπεριφορά της αυτή μπορεί πολλές φορές να προκαλεί, κατά βάθος είναι γλυκιά, ευαίσθητη, καλόκαρδη, κοινωνική και θέλει να την αναγνωρίσουν για την προσωπική της αξία και όχι για την οικονομική της άνεση και την καταγωγή της. Ενσαρκώνοντας και γνωρίζοντας την Κάρολαϊν την αγάπησα και την εκτίμησα, και ελπίζω να την αγαπήσετε και εσείς. Σκοπός μας είναι να σας διασκεδάσουμε αλλά και μέσω αυτής της παράστασης να προβληματιστούμε για την ισότιμη θέση της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία. Σας εύχομαι Καλή Διασκέδαση! Μαρίτα Ντούνη (Καρολάιν) 'Ένα έργο που μιλάει για δικαιώματα...ένα έργο που μιλάει για ελευθερίες, αξίες και ιδανικά...αλλά κυρίως ένα έργο που μιλάει για έναν αγώνα στην κατάκτηση του δικαιώματος των γυναικών στο πτυχίο...σε μία επανάσταση με αρχές και σωστά αιτήματα...μέσα σε αυτό το ταξίδι πίσω στο χρόνο που κάναμε μπορέσαμε να καταλάβουμε πολλά πράγματα...και να πεισθούμε πλέον πως πολλά πράγματα που στη σημερινή κοινωνία θεωρούνται δεδομένα, κάποτε σε μιαν άλλη εποχή η σκέψη τους και μόνο θα ήταν μια κοινωνική απόκλιση... Χαίρομαι ιδιαιτέρως που μου δόθηκε η ευκαιρία οι παλιοί μου καθηγητές εκτός από φίλοι να γίνουν και συνεργάτες...γιατί η τέχνη όλους μας ενώνει και δεν κοιτάει ούτε ηλικία ούτε εμφάνιση...παρά τη θέληση και την όρεξη γι' αυτό που όλοι αγαπάμε...
Δημήτρης Χατζής (Χολμς) Για μένα ο ρόλος του Ραλφ ήταν μια πρόκληση διότι ανάμεσα σε τόσους ρόλους που έχω ενσαρκώσει μου δόθηκε για πρώτη φορά η ευκαιρία να αποδώσω έναν ρομαντικό τζέντλεμαν που ήταν ότι πιο συναρπαστικό μέχρι τώρα!!! Αρχικά θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κο Παντελή και στην κα Βίκυ που μου εμπιστεύτηκαν έναν τέτοιο ρόλο και στη συνέχεια ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλη την ομάδα που με δέχτηκε με τόση ζεστασιά και φιλικότητα σε αυτό το υπέροχο ταξίδι των Blue Stockings. Ήταν πραγματικά για μένα μια αξέχαστη εμπειρία και μακάρι να μου ξαναδοθεί η ευκαιρία να συνεργαστώ μαζί τους σε πολλές θεατρικές επιτυχίες γεμάτες προβληματισμό και χιούμορ!!!! θα ήθελα κάπου εδώ να τονίσω ότι μέσα από αυτό το έργο συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά πόσο σημαντικό είναι το δέσιμο μιας ομάδας, κάτι που οι σκηνοθέτες πέτυχαν με επιτυχία. Εν κατακλείδι θα ήθελα να αφιερώσω ένα αισιόδοξο μήνυμα στον Ραλφ και σε κάθε σημερινό Ραλφ: Μπορεί να αγαπήσεις μια γυναίκα και ανά πάσα στιγμή να την εγκαταλείψεις για μια άλλη όμως η τέχνη είναι εκείνη η «γυναίκα» που όταν τη γνωρίσεις και την αγαπήσεις δεν υπάρχει περίπτωση να την εγκαταλείψεις ποτέ!
Άρης Τσαγκρώνης (Ραλφ Μέιχιου) |